Kandil değince aklıma çocukluğumun kandil akşamları gelir. Tüm mahalleyi paylaşım için yapılan hamur kızartması ve helva kokuları sarardı hımmm anneciğimin yaptığı un helvası geldi aklıma. Annelerimizin hazırladığı bir tepsiye koyulan komşuya gidecek lokmaları veya helvayı dökmeden yerine götürmekti öncelikli görev. Görev tamamlandıktan sonra akşam yemeğini sabırsızlıkla beklerdik sabırsızlığımı fark eden annem hep kızardı bana "öyle herkesin evinin kapısına gitmeyin sakın bak duyarsam sonra bir daha izin vermem der" her seferinde :) Tüm arkadaşlar toplanır akşam namazından sonra kapı kapı elimizde bir küçük kapta yanan mumla "yağ parası mum parası, akşam oldu kandil parası" manisi ile topladığımız bozuk paranın sevinci. Zaten hazır kapı önünde bir tabakta durur her kapı çalındığında oradan alınan bozuk para her gelen çocuğa ailenin ekonomik durumuna göre bazen az bazen çok hasılat toplanır. Ve paralar birleştirilir bir güzel abur cubur alıp büyük bir keyifle yenir:) Çoğunuzun şimdi çocuğunu gönderde görelim der dediğini duyar gibiyim. Devir gerçekten değişti o zamanlar İstanbul bu kadar kalabalık değil. Apartman kültürü yok bahçeli evlerde büyüyen çocuklarız. herkes birbirini tanır kime gidebiliriz kime gidemeyiz büyüklerimiz bize söyler bizde dinleriz. Bahçeli evlerde büyüyen şanslı nesil olarak ramazan günlerinin o güzel günlerini anlata anlata bitiremem şahsıma. O kocaman masaların birleştirerek iftar yemeklerinin lezzeti hala damağımdadır, Hayırlı kandiller dilerim..
“Yağ parası, mum parası
Akşam oldu kandil parası
Kömürlükte kömür
Hanımlara ömür
Merdivenden iniyor
Bize para veriyor
Yağlı kapı, ballı kapı
Halkası büyük, renkli kapı”
👏
YanıtlaSil😏
YanıtlaSil